ใส่เกียร์ว่าง

หัวหน้าศิริชัย ระบาเลิศ ถามผู้เขียนว่า เหตุใดจึงเปิดเผยนักกับการขอย้ายไปจากหนองบัวลำภู

ไม่กลัวเจ้าหน้าที่ ใส่เกียร์ว่าง หรือ

ผู้เขียนเรียนด้วยความจริงจังว่า เพราะมีเหตุปัจจัยบางประการ ทำให้ต้องทำ เมื่อทำไปแล้วจะให้ปิดบังไว้ ก็ไม่ใช่ความจริงใจที่มีต่อกัน หากหัวหน้าศิริชัยรู้ว่าผู้เขียนโกหก ก็คงจะขาดความรักที่มีต่อกัน(อยู่บ้าง)ไปเสียสิ้น

คนหนองบัว จำนวนไม่น้อย เป็น เพื่อน ที่ผู้เขียนรู้สึกว่า เป็นเพื่อนจริงๆ

ก็ได้แต่หวังว่า เพื่อน คงเข้าใจ

แต่หากสมมุติฐานเป็นจริง ว่า

ถ้าหัวหน้าแสดงท่าทีจะย้าย ลูกทีมจะใส่เกียร์ว่าง

ก็น่าคิดว่า

หากนายแพทย์สาธารณสุขจังหวัดจะย้าย คนที่เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล สาธารณสุขอำเภอ และ หัวหน้าฝ่าย /หัวหน้ากลุ่มงาน ไม่ได้จะย้ายตามไปด้วย

งั้น ใครละที่จะใส่เกียร์ว่าง

ก็คงมีแค่ 3 กลุ่มนั้นแหละ เพราะลูกทีมของคนทั้ง 3 กลุ่ม คงไม่ใส่เกียร์ว่างแน่

ก็ดี จะได้เฝ้าดูเป็นพิเศษ แค่ไม่กี่คน

แล้วถ้าไม่ย้ายละ

จะกลับมา เข้าเกียร์หนึ่ง ทันมั้ย

ให้มันรู้ไป

เชื่อมั่น แต่..........

ผู้เขียนตั้งความคาดหวัง

อยากให้ อำเภอเข้มแข็ง

อยากให้ ตำบลเข้มแข็ง

ตำบล และ อำเภอ จึงต้องช่วยกันผนึกกำลังคิด และ แสดงความคิดเหล่านั้นให้ปรากฎ ให้ชัดเจน

ไม่อย่างนั้น ท่านจะถูก กลืนกิน จนหมดสิ้น

เพราะมีคนมากมายต้องการ ครอบงำ ความคิดคนอื่น

อยากละเมอ บอกทุกท่านว่า

จงเชื่อมั่น แต่อย่าเชื่อมัน

จงเชื่อมั่น(ในตนเอง)

แต่อย่าเชื่อมัน(ใครก็ช่างที่ไม่ใช่ตัวเรา รวมถึง มัน ที่เป็นคนละเมอด้วย)

จงเชื่อมั่น แต่อย่าเชื่อมัน

แต่อย่าให้ถึงขนาด เชื่อมั่นตนเองจน ไม่ฟังใคร (ถ้าพูดมีเหตุมีผล ก็เชื่อมันบ้างก็ได้)

หมายเหตุ

1. หัวข้อบทความนี้ ผู้เขียนได้มาจาก web site ใต้ดินแห่งหนึ่ง มีคน post ข้อความต่อเนื่องกันสรุปประเด็นที่เจ้าของกระทู้พยายามเล่าให้ฟัง ว่า จงเชื่อมั่น แต่อย่าเชื่อมัน

2. มัน ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานพ.ศ.2542 เป็น สรรพนาม แปลว่า

คําใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง สําหรับผู้ใหญ่เรียกผู้น้อย มีเด็กเป็นต้น ตามสถานะที่ควร สําหรับเรียกผู้อื่นอย่างไม่ยกย่อง และสําหรับเรียกสัตว์หรือสิ่งอื่นทั่ว ๆ ไปตามที่ควร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๓

คอมพิวเตอร์ สู้โว้ย

ผู้เขียนรู้สึกเหมือนโดน ค้อนทุบที่หัว ทุกครั้งที่ได้รับเสียงบ่นจากเจ้าหน้าที่ว่า คอมพิวเตอร์เป็น ภาระงาน ที่หนักยิ่ง

จำเป็นต้องหา นักวิชาการคอมพิวเตอร์ มานั่งทำงานที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์แทนเจ้าหน้าที่

ซึ่งเมื่อซักไซร้ในรายละเอียด ก็พบว่าปัญหาของความหนักนั้น ไม่ใช่ เพื่อแก้ปัญหาเกี่ยวกับระบบปฏิบัติการ การซ่อมเครื่อง หรือการลงระบบใดระบบหนึ่ง

แต่เป็นภาระหนักกับ การกรอกข้อมูล ที่ต้องปฏิบัติเป็นการประจำ

ซึ่งผู้เขียนค่อนข้างจะ รับไม่ได้

ยิ่งหลายท่านยังคงยืนยันว่ามีเจ้าหน้าที่ที่อายุมากแล้วไม่สามารถใช้คอมพิวเตอร์เป็น

ผู้เขียนเองก็ไม่ใช่คนรุ่นใหม่ แต่ก็ไม่ยอมเป็นคนรุ่นเก่าเด็ดขาด

คนไม่มีมือยังพยายามใช้คอมพิวเตอร์ด้วย เท้าหรือปาก

คนตาบอดยังพยายามใช้คอมพิวเตอร์ด้วยเสียงและมือสัมผัส

แล้วคนมี มือตีนครบสามสิบสอง จะยอมได้ไง

ละเมอตื่นขึ้นมายังปวดหัวอยู่เลย

สู้โว้ย

Iguana VS Inagua

มีเจ้าหน้าที่บางท่าน วิพากษ์ ผู้เขียนว่า

เป็นคนที่เข้าพบยาก หากไม่เรียกหา อย่าได้เข้าไปพบเชียว

ผู้เขียนก็ให้เกิดอาการ งง เป็นอย่างยิ่ง

เพราะตรงกันข้ามกับที่พยายามสื่อสารมาโดยตลอด

ไม่รู้ว่าหลงยุคอยู่ หรือว่าเป็นเพราะ เลขาฯ อีก ไม่รู้ว่าคนในห้องน่ากลัว หรือคนหน้าห้องน่ากลัว (มีเลขาฯประเภท Man in Black ก็งี้แหละ)

งานหลายงานจึงคลาดเคลื่อน เพราะหลายท่าน รอ ให้เรียกหา

คงต้อง ละเมอ บอกกันชัดๆตรงนี้ ว่า เรื่องอะไรที่คุยไว้ บอกไว้ note ถามไว้ แนะนำไว้ ต้องการคำตอบด่วนจ้า

และเมื่อดำเนินการอย่างไรไปแล้ว ต้องการการรายงานด้วยจ้า

ใครที่รอว่าเมื่อไรจะเรียกมาถาม ไม่ต้องสงสัยเลย โปรดจงรู้ไว้เถิดว่า

ในใจตอนนั้นของผู้เขียนได้แต่นึกว่า มอบหมายงานไปนานแล้ว ทำไมไม่ได้ผลสักที

(แม้เวลาจะผ่านไปเพียงบัดเดี๋ยวใจ)

แปลว่าตอนที่เชิญมาพบนั้น มันมักจะ สายเกินไป

คนรู้ทัน มีอะไรสงสัย ต้องรีบไป clear

แต่บางคนก็ชอบ ลองของ แบบใครจะแน่กว่ากัน ก็ไม่ว่ากัน เพียงแค่ จะจำไว้ .....อิ อิ

แหมครั้งนี้ ละเมอ แบบลืมตาใสๆเลยนะเนี่ย

มาสายเพราะ เลขาฯ

เมื่อมาอยู่ หนองบัวลำภู ใหม่ๆ เวลาจะไปประชุม โดยเฉพาะอย่างยิ่งไปเป็น ประธานในที่ประชุม เลขาฯ ก็จะบอกให้ รอก่อน รอผู้จัดประชุมแจ้งมาก่อนว่าที่ประชุมพร้อม นั่นคือ

ทำให้ ประธาน เป็นตัวอย่างของการ มาสาย

เมื่อทุกประชุม ประธานมาสาย คนที่มาประชุมสายที่สุด ก็ยังมาก่อนประธาน

การมาสายจึงกลายเป็น วัฒนธรรมองค์กร

คุณอุดร เหม่งปัง หัวหน้ากลุ่มงานพัฒนายุทธศาสตร์ สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดหนองบัวลำภู บอกผู้เขียนครั้งหนึ่งว่า วัฒนธรรมต้องเป็นสิ่งดีๆเท่านั้นนะอาจารย์ สิ่งไม่ดีไม่เรียกว่า วัฒนธรรม (แต่ท่านอุดร อีกนั่นแหละที่บอกผู้เขียนว่า การมาสาย เป็นวัฒนธรรมองค์กร ) !!!!!

เมื่อไม่แน่ใจก็ต้องพึ่ง พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2542

วัฒนธรรม น. สิ่งที่ทำความเจริญงอกงามให้แก่หมู่คณะ

แล้วการมาสาย เป็น สิ่งที่ทำความเจริญงอกงามให้แก่หมู่คณะ หรือไม่นะเนี่ย

เมื่อถกกับหลายท่านแล้ว คงมีวิธีแก้อยู่ 3 วิธี

หนึ่ง คือ ไม่ต้องสนใจว่าใครจะมาสายเพียงใด เมื่อเราเป็นประธาน ถึงเวลาก็เริ่มเปิดประชุม ดำเนินการไปเรื่อยๆ จนหมดระเบียบวาระ ผู้มาสายหลายคนอาจมาทัน ปิดประชุม บ้างหรอกน่า

(ภก.ศิริชัย ระบาเลิศ หัวหน้ากลุ่มงานคุ้มครองผู้บริโภคฯ แนะนำว่า ให้จัดระเบียบวาระเพื่อพิจารณา ไว้ช่วงแรกๆนี่แหละดี โดยเฉพาะ การจัดสรรงบประมาณ ว่าแต่ ท่านศิริชัย เองจะมาทันหรือเปล่า ไม่รู้)

สอง คือ ไม่ต้องทุกข์ใจกับการมาสาย มาพร้อมเมื่อไร ก็เริ่มประชุมเมื่อนั้น แล้วทดเวลา เลิกประชุมออกไปเท่าที่กำหนดไว้แต่แรก มาด้วยกันไปด้วยกันเลือดสุพรรณเอย (คุณธงไทย วรรณคีรี สาธารณสุขอำเภอนากลาง บอกว่าเป็นวิธีที่น่าสนใจ)

สาม คือ ไปประชุมตามที่ เลขาฯ สั่งนั่นแหละดี สายคนเดียว โก้ออก

อ๊ะ อ๊ะ ละเมอครั้งนี้ ไม่เกี่ยวกับ การเริ่มประชุมก็ไม่ตรงเวลา แล้วยังชอบ เลิกประชุมสาย นะ

จั่งซี่ มันต้องถอน

ถอน มีความหมายตามพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ ว่า ฉุดขึ้น ดึงขึ้น เช่น ถอนตะปู ถอนขน ถอนฟัน หรือ บอกเ ลิก เช่น ถอนหมั้น ถอนฟ้อง

แต่ ถอน กลับมีความหมายตรงกันข้ามได้เหมือนกัน คือ หากดื่มเหล้ามาแล้วเกิดอาการเมาค้าง ขี้เหล้า บอกว่า ให้ดื่มเติมเข้าไปอีก เรียกว่า ถอน นั่นคือ ถอนเหล้า แปลว่า เติมเหล้าลงไปอีก

หลายเรื่องราว หลายคำตอบที่ หนองบัวลำภู เป็นเรื่องที่ฟังแล้ว ให้รู้สึก งึกงึก งักงัก มันเป็น งึกงึก งักงัก

คือ มักตอบว่า ที่นี่เป็นอย่างนี้แหละ เป็นวัฒนธรรมของคนที่นี่ มากหน่อยก็บอกว่า เป็นวัฒนธรรมของคนหนองบัว หนักเข้าก็เลยขู่ว่า เป็น เปิง ของคนอีสาน

ก็เลยไม่คิดจะปรับปรุงเปลี่ยนแปลงใดๆ โดยเฉพาะแนวคิดในการทำงาน หากจะเปลี่ยนก็ สั่งมา

ฟังแล้วไม่รู้จะตอบยังไง มันเกิดอาการ กะอึกกะอัก มันเป็น จึกจึก จักจัก มันเป็น บ่คึก บ่คัก

จั่งซี่ มันต้องถอน จั่งซี่ มันต้องถอน

หลังจากนี้หากมี คำสั่ง ลงไปในเรื่องราวต่างๆ อย่าเพิ่งเข้าใจว่าผู้เขียนเปลี่ยน Concept

มันก็เป็นเพียงการ ถอน

จั่งซี่ มันต้องถอน จั่งซี่ มันต้องถอน................

ตกลงวันนี้ ละเมอ หรือว่า เมา

นาย กับ ลูกน้อง

เมื่อวันอาทิตย์ที่ 4 มกราคม 2552 ที่ผ่านมา ผู้เขียนมีโอกาสได้ดู TV ซึ่งก็เป็นไปตามประสา Remote Controlism คือ กดรีโมทไปเรื่อยๆ หยุดดูนั่นนิดนี่หน่อย ตามความน่าสนใจที่สะดุดตา จึงไม่สามารถจำได้ถนัดชัดเจนในการอ้างอิงได้ว่า เป็นรายการอะไร ช่องไหน

รายการที่ดูเป็นการสัมภาษณ์ ผู้บริหารของบริษัท สิงห์คอร์ปอเรชั่น จำกัด คุณปิติ ภิรมย์ภักดี (นัยว่าเป็นผู้บริหารรุ่นที่ 4 ของตระกูล)

คำตอบที่น่าสนใจของคุณปิติ ที่พิธีกรถามว่า ทำอย่างไรในการพัฒนาองค์กรให้อยู่รอดมาได้ และยังสามารถเจริญรุ่งเรือง ครองส่วนแบ่งทางการตลาดไว้ได้เป็นลำดับหนึ่งอยู่ (ทำนองนี้แหละ) คือ

การเปลี่ยนแนวความคิดจากคำว่า ครับนาย มาเป็น นายครับ

โดยคุณปิติให้คำอธิบายว่า วัฒนธรรมองค์กรประเภท ครับนาย นั้น ลูกน้องไม่ต้องคิดอะไร เพียงแค่ทำตามที่นายคิด นายสั่ง ก็พอ แต่ลูกน้องที่จะกล้าหาญท้วงนาย หรือให้ข้อแนะนำกับนาย ด้วยการเริ่มว่า นายครับ นั้น จะเป็นทีมงานที่มีความริเริ่มในการคิดพัฒนาองค์กร ไม่ยึดติดอยู่กับการเอาใจนายเพียงถ่ายเดียว

(อันที่จริง ผู้เขียนเองไม่ค่อยชอบใช้คำว่า นาย กับ ลูกน้อง ด้วยรู้สึกว่ามันห่างเหินจากการทำงานเป็นทีมอย่างไรอยู่ แต่ก็เพื่อการเปรียบเทียบให้เห็นชัดเจนถึงแนวคิดดังกล่าว)

ลูกน้องที่จะกล้าพูดว่า นายครับ ไม่ได้อยู่ที่ ลูกน้อง แต่อยู่ที่ นาย

จะอย่างไรก็ตาม ผู้เขียนก็มี ลูกน้อง และเป็น นาย

แม้จะ ละเมอ ต้องการลูกน้องประเภท นายครับ มากกว่า ครับนาย

จะอย่างไรก็ตาม ผู้เขียนก็มี นาย และเป็น ลูกน้อง

แต่ก็ยังพอเข้าใจความรู้สึกของ ลูกน้อง อยู่ อิ อิ